Voorzichtig trok Herman het boekje uit het plastic. Zuurvrij uiteraard, want elke beschadiging deed de waarde dalen. Genietend keek hij naar de voorkant.
“Sjors en zijn vrolijke avonturen” uitgave 1949 in mint-staat. Een van zijn topstukken.
Grijnzend dacht hij terug aan het moment dat het in zijn bezit gekomen was. Jaren geleden werkte hij als vrijwilliger bij kringloopwinkel “Malle Pietje” en was verantwoordelijk voor de boeken. Het was een maandag en de winkel was voor publiek gesloten. Een oude vrouw bracht een doos binnen. Nadat hij 50% van de inhoud had weggegooid, viel zijn oog op een grote gele enveloppe. Toen hij die opende, kon hij 10 minuten niet praten. Het boekje zag eruit als nieuw en was waarschijnlijk meteen na de aankoop in de enveloppe gedaan. Zonder tegen iemand wat te zeggen, had hij het in zijn fietstas gelegd. Zijn collega’s hadden toch geen verstand van antiquarische stripboeken.
Voorzichtig sloeg hij het boekje open en voelde zijn ledematen verstijven. Er was in gekleurd. Op vrijwel elke pagina had iemand zich uitgesloofd met een knalrood kleurpotlood. Hij voelde de adrenaline vanuit zijn enkels naar boven stromen. Welke cultuurbarbaar was hier aan het werk geweest? Hij legde het boekje aan de kant en strompelde de trap af. Zijn knieën waren versleten tijdens zijn keiharde werkzaamheden als stratenmaker.
“Babs”, schreeuwde hij en keek de woonkamer rond.
“Babs dat stuk ongeluk van jou heeft een van mijn stripboeken naar de gallemiezen geholpen.”
“Man doe toch niet zo overdreven,” antwoordde zijn vrouw vanuit de keuken.
“Luuk heeft een kleurwedstrijd op school en vroeg of hij wat mocht oefenen.”
“En dan laat jij die idioot een boekje van €250,- inkleuren? Ben je wel goed bij je hoofd?”
“Doe niet zo hysterisch man. Luuk zei dat er in het boekje stond dat de plaatjes ingekleurd moesten worden. Hoe moet dat kind nou weten wat duur is en wat niet?”
Herman ging zitten en besloot verder te zwijgen. Het had toch geen nut. Emotioneel dacht hij aan zijn zoon Frank uit zijn eerste huwelijk. Die jongen begreep tenminste de waarde van oude stripboeken. Als hij later dood was, ging de hele verzameling naar hem. Hij had hem niet voor niets naar de grote Franquin vernoemd.
“Ik ga Luuk van school halen en daarna meteen door naar Ank. De ravioli staat in de magnetron.”
Herman gaf geen antwoord en sleepte zichzelf de trap op. Na een kwartiertje kwam hij grijnzend weer beneden. Hij had alle snoeren van de Playstation en de tv van dat kreng verstopt. Herman Gerards liet niet met zich sollen.
Wordt vervolgd.
