Zuchtend ging Herman zitten. De pijn in zijn knieën werd steeds erger. Hij had nooit als stratenmaker aan het werk moeten gaan. De cynische opmerking van zijn vrouw dat 6 weken werk dit nooit tot gevolg kon hebben, negeerde hij volkomen. Hij pakte zijn nieuwe album van Swolfs en bekeek de voorkant: “Lonesome, Het spoor van de predikant.”
Hij was er superblij mee geweest, tot afgelopen middag. Babs had hem gedwongen mee te gaan naar haar broer Diederik. Hij had geld teveel en was onder meer eigenaar van hun bescheiden woninkje. Doordat Babs familie was, hoefden ze maar de helft van de reguliere huurprijs te bepalen.
Diederik was net als hij een groot stripverzamelaar. Door zijn uitgebreide financiële mogelijkheden, waren hun verzamelingen echter niet te vergelijken. Die hufter had originele tekeningen van Herge en Franquin. Hoe kon hij daar in Godsnaam mee concurreren?
“Kijk eens, Herman jongen,” had hij neerbuigend gezegd. “Yves heeft een tekeningetje voor mij in dit album geplaatst. Uiteraard een pers-exemplaar, want met minder neem ik geen genoegen.”
Herman had de neiging gehad hem voor rotte vis uit te maken, maar hield zich gezien zijn financiële situatie wijselijk stil. Nadat Diederik de verwachting had uitgesproken ook nog een originele pagina van Swolfs in bezit te krijgen, was Herman met een smoes naar huis gegaan. Hij kon het niet meer aan.
Hij bladerde opnieuw door het album en kreeg een idee. Hij googelde op internet en vond na enige minuten wat hij zocht. Een half uurtje oefenen op een velletje papier, zorgde voor een bevredigend resultaat. Hij opende zijn “Lonesome” en schreef met sierlijke letters:
“Voor mijn goede vriend Herman, lieve groetjes, Herge.”
Tevreden legde hij de pen aan de kant en bekeek het resultaat. Daar kon die opschepper van een Diederik een puntje aan zuigen. Als er ooit iemand over zou vallen, kon hij altijd zeggen dat het zijn initialen waren: HERman GErards. Had zijn vernoeming naar tante Herma toch nog enig nut gehad.
Wordt vervolgd.
