Herman schrok en voelde de druk op zijn blaas toenemen. Voorzichtig keek hij naar rechts en zag een enorme gorilla staan. Wat moest zo’n monster in zijn favoriete stripwinkel? Hij liep er naar toe, waardoor het beest opnieuw begon te krijsen en met zijn lichaam te schudden. Het was een mechanische pop, maar op de een of andere manier vond Herman het prima dat hij achter tralies stond.
“Dat is Ranko de gorilla uit “De zwarte rotsen” van Kuifje,” zei een stem achter hem. “We hebben hem gekocht van het stripmuseum.”
Herman knikte en baalde een beetje. Hij als stripkenner had dat toch meteen moeten zien.
“Volgende week krijgen we de zeepkist van Sjors en Sjimmie. U weet wel die ooit op een postzegel stond.”
Natuurlijk wist Herman dat. Sjors en Sjimmie behelsde een groot deel van zijn verzameling.
“Zitten Sjors en Sjimmie er zelf ook in?” vroeg hij aan de eigenaar.
“Neen die poppen bestaan niet, maar het zou wel leuk geweest zijn,” antwoordde de man.
Op de weg naar huis ontpopte zich een geweldig idee in Hermans hoofd. Hij zou de poppen aan de stripwinkel cadeau doen. Op die manier zou zijn naam voor eeuwig aan deze prachtige zaak verbonden blijven. Babs kon alles maken met haar handen, dus dat moest geen probleem zijn.
4 weken later stonden Herman en Babs voor het grote kleed. Een journalist van het Dagblad was present bij de onthulling. Babs mocht als maker van de poppen het kleed naar beneden trekken.
Na een kwartier werd het hilarische gelach langzaam minder. Herman schaamde zich dood, maar kon niet anders dan meelachen. Ontelbare keren had hij aan Babs gevraagd of ze zeker wist hoe Sjors en Sjimmie eruit zagen. Minachtend had ze hem aangekeken en zonder antwoord te geven was ze aan het werk gegaan. Het enige voordeel was dat Suske en Wiske in ieder geval goed gelukt waren.
