Heel af en toe kom je een stripboek tegen dat mijlenver boven het maaiveld uitstijgt. Ikzelf had dat onder andere met Watchmen van Alan Moore en de Chninkel van Jean van Hamme. Afgelopen week was het na jaren eindelijk weer zover. Op advies van Ron van Strips in voorraad las ik De Kladdenman van Serge Lehman en Frederik Peeters, wat een fenomenaal stripverhaal.
Normaal worden recensies gemaakt door mijn goede vriend Herman Gerards. Vrijdag laat hij zijn licht schijnen over Jeremiah Johnson. Voor dit boek maak ik echter een uitzondering.
Het aangezicht van het boek doet meer denken aan een stevige roman, dan aan een stripboek. Kenners zullen opmerken dat het hier om een Graphic Novel gaat, maar de vergelijking met een roman is zo gek nog niet. Op de een of andere manier lopen de tekst en de afbeeldingen vloeiend in elkaar over. Ze worden een eenheid. Je weet soms gewoon niet of je een roman, of een stripboek aan het lezen bent.
De personages in het boek zijn ijzersterk weergegeven. Ze hebben allemaal een eigen karakter en passen in het verhaal als een puzzelstukje van Jan van Haasteren. Laat een van hen weg en het plot wordt een stuk minder geloofwaardig.
Over het plot kan ik natuurlijk niet te veel prijsgeven, maar het doet het woord thriller zeker eer aan. Op de een of ander manier deed het me denken aan Het eind van het lied uit de bundel Schuim en Asch van Slauerhoff. Ik ben benieuwd of ik de enige ben die deze overeenkomst ziet.
Het taalgebruik in De Kladdenman is ver bovengemiddeld. Geen kleutertaal, geen overbodige prietpraat en lachwekkende onomatopeeën, maar dialogen die passen bij de personen die ze uitspreken.
De tekeningen van Frederik Peeters sluiten naadloos aan bij het door Serge Lehman verzonnen verhaal. Een samenwerking die schreeuwt om meerdere uitgaven. Eigenlijk verdient deze strip maar 1 term als afsluitende conclusie: Een meesterwerk.
