Vol bewondering keek Herman rond. Akim was een prachtige stripwinkel, met een geweldig aanbod. Het was net alsof hij in strip-luilekkerland was terechtgekomen. Ook viel het personeel je niet meteen lastig met dat eeuwige: “Kan ik u ergens mee helpen?” Nee, hier gaven ze je de kans om alle indrukken rustig te verwerken. Hij pakte een integrale uitgave van Roodbaard en bekeek enkele bladzijden. Het was een mooi uitgevoerde hardcover, voor een nette prijs. Op die manier kon je tenminste Roodbaard compleet krijgen zonder kapitalen voor “Goud en Roem” en de “Piratenoorlog” te moeten betalen.
Hij liep verder de zaak in en bleef staan voor een ingelijste tekening van Kuifje. Zou die echt zijn? Hij knikte naar de winkelbediende, die er onmiddellijk aankwam.
“Kan ik u ergens mee helpen, meneer?” vroeg hij vriendelijk. Herman lachte in zichzelf. Maar goed, dit keer had hij er zelf om gevraagd.
“Is dat een echte tekening van Kuifje?” vroeg hij.
“Nee meneer, het is een zeefdruk. Maar de handtekening van Hergé is wel origineel.”
“Wat kost nou zoiets?” vroeg hij met begerige belangstelling.
“Dat moet ik even aan de baas vragen,” antwoordde de medewerker.
Herman gaf aan dat het niet nodig was. Hij hield liever de indruk in stand dat hij het zou kunnen betalen. Hij kreeg een kopje koffie aangeboden en liep voor de tweede keer de winkel rond. Hij wilde sowieso de nieuwe “Dirkjan”, maar misschien was er nog wel een leuk boekje te koop. Niet te duur natuurlijk, anders begon Babs weer te mekkeren.
Opeens voelde hij een hand op zijn schouder.
“Zo, Herman. Heb je weer een gratis kopje koffie gescoord? Die van Albert Heijn was zeker op?”
Herman baalde. Altijd als hij zich ergens top voelde, moest dat weer tenietgedaan worden door die etter van een Diederik.
“Meneer Diederik, dat is een tijd geleden. Kan ik u ergens mee van dienst zijn?”
De baas was de zaak binnengekomen en hij en Diederik kenden elkaar duidelijk al langer.
“Jazeker, zoals afgesproken graag de volledige originele serie van Roodbaard. Die integrale uitgave vind ik toch een soort namaak. Verder wil ik het nog even met u hebben over die zeefdruk van Hergé.”
Herman liep rustig de winkel uit. Hij kende zijn plaats. Als hij opschoot, kon hij nog net 2 haringen kopen aan het Sontplein. Een voor hemzelf en een voor Diederiks cabrio. Dan kon die er extra lang van genieten.
