Voor de zoveelste keer keek Herman naar de buienradar. De hele week hadden ze gezegd dat het mooi weer zou worden en op het laatste moment werd er regen gemeld. Dat deden ze natuurlijk voor al die stomme evenementen, omdat er anders niemand op af zou komen. Hij stopte zijn paraplu in zijn fietstas en reed richting het centrum.
Op de singel was het al een drukte van belang. Iedereen probeerde een goed plekje te krijgen en handelaren liepen als aasgieren heen en weer. Hier was de wereld van “wie het eerst komt, die het eerst maalt”. Het recht van de sterkste, de meedogenloze strijd die vrijmarkt werd genoemd. Hij zette zijn fiets op slot en begon langs de kleedjes te lopen. Het was de kunst om zo min mogelijk interesse te tonen bij de verschillende aanbieders. Als je te enthousiast was, vroegen ze veel meer voor hun handel. De afgelopen jaren had Herman weinig geluk gehad. Het leek wel of iedereen zijn stripboeken op zolder liet liggen. Misschien had het weer er ook wel mee te maken. Sinds Koningsdag van de 30e naar de 27e was gegaan, was het vrijwel elk jaar slecht weer.
Bij een stand met oninteressante prullaria bleef hij met een schok staan. Zag hij dat goed? De hele serie Roodbaard netjes op een stapel. Zo te zien was de staat nieuw te noemen. Hij keek om zich heen, maar van de verkoper geen enkel spoor. Dat deden veel van die simplisten, zelf rond gaan kijken en de stand onbeheerd achterlaten. Een druppel viel op zijn neus en zenuwachtig keek hij omhoog. Het begon te regenen, de doodsteek voor elk stripboek. Hij aarzelde, wat was wijsheid? Het pak Roodbaards alvast oppakken, of netjes wachten tot de eigenaar verscheen. Zijn aarzeling duurde iets te lang en gestaag begon de regen naar beneden te vallen. Teleurgesteld stak hij zijn paraplu op en wilde weglopen.
“Ha lieverd,” klonk het opeens achter hem. “Heb je al wat gevonden? Ik heb ook wat boekjes van jou meegenomen. Je hebt toch genoeg van die rommel.”
