Dit stripboek is plagiaat! Een harde uitspraak, maar is het wel altijd duidelijk wanneer een stripboek plagiaat is?
De voorkant van Dirkjan nr. 3 verwijst duidelijk naar de voorkant van Blueberry’s “Angel Face”. De houding van Dirkjan, de sofa waar ze op zitten, de overeenkomst is onomstreden. Maar is dit plagiaat, of hebben we gewoon te maken met een goede grap van Mark Retera?
In 1996 verscheen “De zaak Francis Blake” uit de serie Blake en Mortimer. De tekeningen en het scenario werden verzorgd door Benoit en Van Hamme. De stichting Jacobs schreeuwde onmiddellijk moord en brand dat er sprake was van plagiaat. Jacobs zou in zijn testament hebben aangegeven dat zijn levenswerk beschermd diende te worden en zij hadden de rechten gekregen. Blijkbaar was het justitioneel niet geheel duidelijk, want ze konden de uitgave van Dargaud niet tegenhouden.
De films “Abel” van Alex van Warmerdam en “Flodder” van Dick Maas werden zonder toestemming van de regisseurs verstript. Toch kon plagiaat niet aangetoond worden, hooguit een parodie. Wim T. Schippers maakte samen met Theo van den Boogaard de succesvolle strip “Sjef van Oekel”. Dolf Brouwers probeerde de strip tegen te houden, omdat hij het personage had gevormd. Wim T. Schippers deed de zaak af met het feit dat hij het bedacht had. Allemaal strips die op het randje van plagiaat balanceren, maar het volgens de wet niet zijn.
Zo zou je nog vele voorbeelden kunnen noemen: Jerom als figuur in de strip Heinz, Superman en de Hulk in Dirkjan, Jansen en Janssen in Asterix en ga zo maar door.
Zelfs de meest duidelijk plagiaatgevallen, zoals de seksuitgaves van bekende stripfiguren, kunnen bijna altijd de test van de wetgeving doorstaan. Al vind ik titels als Rammerix, Asterix en de Geilaard en Een jonge reporter aan de rol, wel heel ver gaan. Misschien is het verstandiger om het woord parodie te gebruiken, of in de ernstige gevallen een illegale uitgave. Ik wil me er in ieder geval niet aan branden om een stripboek definitief de stempel plagiaat mee te geven.
