Een druilerige Koningsdag, met de paraplu omhoog loop je langs de spaarzame kleedjes. Plots wordt je blik gestuurd naar een knalgeel boekje: De laatste der Mohikanen.
Je hart zet de turbo aan, adrenaline knettert door je lichaam. Het zal toch niet waar zijn? Eindelijk heb je hem gevonden, het ontbrekende deel uit je Frans Piët-collectie en dat ook nog in perfecte staat. Je doneert de jonge verkoper een extra briefje van 5 euro en vertrekt euforisch richting huis. Na 35 jaar verzamelen is de collectie eindelijk compleet.
Thuis aangekomen stop je het boekje in beschermend plastic en vertelt het verhaal meerdere keren aan meer of minder luisterende oren. Daarna wordt hij opgeborgen tussen de andere schatten en ga je tevreden aan de keukentafel zitten. Het is volbracht. Je neemt een slokje koffie en voelt een onrustig, ongemakkelijk gevoel opkomen. Wat moet je nu doen met je vrije tijd. Jarenlang heb je alle markten en veilingen afgestruind naar dat ene bijzondere, of ontbrekende exemplaar, maar dat is nu niet meer nodig. Je hebt alles!
Opnieuw beginnen met een nieuwe collectie is geen optie. Je bent al op leeftijd en internet heeft de charme van het schatzoeken aanzienlijk verminderd.
Naar mijn mening wordt hier de kern van het verzamelen omschreven. Niet het hebben van een item is belangrijk, maar het zoeken ernaar. Het oneindig aflopen van rommelmarkten en verzamelbeurzen, om weer een nieuw exemplaar te vinden. Het fantastische gevoel als je iets vindt dat naadloos in je collectie past. Het trots communiceren met andere verzamelaars die dit maar al te goed begrijpen. Een verzamelaar wil niet hebben, hij wil vinden. Het meest trieste moment van zijn leven vindt plaats als dat ene deeltje eindelijk gevonden is.
Is er een oplossing, jazeker! Verzamel altijd iets dat uit extreem veel items bestaat. Ik bedoel degene die Suske en Wiske compleet heeft moet nog geboren worden.
