Mistroostig keek Herman om zich heen. Waarschijnlijk was dit de laatste keer dat hij hier zou zijn. Op 2 maart werd het Nederlands stripmuseum gesloten en overgeplaatst naar het Groninger Forum. De directie was de toezegging gedaan dat ze daar een aanzienlijke ruimte zouden krijgen, maar het uiteindelijke resultaat was 200 vierkante meter. Van 2000 naar 200 vierkante meter, welke idioot had daarmee akkoord kunnen gaan. De hele oppervlakte van de nieuwe locatie bedroeg 700 vierkante meter, maar het grootste gedeelte werd opgeslokt door Storyworld. Dat had iets met gaming te maken wist Herman. Net alsof die kids thuis niet genoeg met die stomme spelletjes bezig waren. Neen dan het Belgisch stripmuseum in Brussel. Drie keer was hij er geweest en zelfs een tentoonstelling van originele Kuifje-pagina’s was geen enkel probleem geweest. Waarom had het Nederlands bestuur niet samengewerkt met die organisatie? Misschien dat ze dan niet verplicht waren te verhuizen naar een veredeld achterkamertje.
Hij zette zijn leesbril op en keek naar een originele strook van Pieter Kuhn’s Kapitein Rob. Deze strook zou teruggaan naar de rechtmatige eigenaar, maar het museum had ook eigen stroken. Wat te denken van de originele stroken van Thijs Ijs, een van Marten Toonders eerste stripverhalen. Waarschijnlijk zouden ze nu eindigen in de stoffige lades van een of ander archief en nooit meer voor het publiek zichtbaar zijn.
Herman ging op een bankje zitten en zuchtte. Typisch Nederland om zo’n uniek museum naar de verdoemenis te helpen.
“Hee, ouwe stripidioot,” klonk het opeens naast hem. “Ook even afscheid aan het nemen?”
Diederik ging naast hem zitten en samen keken ze naar de prachtige tekeningen om hen heen. Woorden waren op dit moment totaal overbodig. Voor deze ene keer waren ze het volledig eens met elkaar.
