Herman legde het Dagblad opzij en nam een slok van zijn koffie. Elke ochtend las hij als eerste de strips op de achterkant. Dirkjan en Elsje waren zijn favorieten. Eigenlijk las hij alleen de strips. Wat er verder in de wereld aan de hand was, interesseerde hem niet zoveel.
Hoeveel zou zo’n striptekenaar eigenlijk verdienen? Als je elke dag in verschillende kranten stond, moest dat bedrag aardig oplopen. Hij nam nog een slokje en voelde een idee opkomen. Waarom kon hij niet zo’n gagstrip maken? Op school was hij met tekenen zeker niet de minste geweest. Hij liep naar het oude dressoir van zijn moeder en pakte een stapeltje printpapier. Eens kijken, eerst moest het karakter van de hoofdpersoon bepaald worden. Een domme, dikke, slungelige, lapzwans van een kerel, leek hem wel geschikt. En natuurlijk de bijfiguren. Een sarcastisch wijf die alleen aan geld dacht, haar broer die geld te veel had en natuurlijk een stel kinderen die alleen met zichzelf bezig waren.
Hij zou de strip laten plaatsvinden in steeds dezelfde ruimte, net zoals Archie Bunker en Al Bundy. Een sitcom heette zoiets in het Engels. De hoofdpersonen moesten katten zijn. Garfield, Heinz en Fritz the Cat, waren niet voor niets zo populair. De rijke stinkerd werd als hond afgebeeld. Dat kwam veel dichter bij zijn walgelijke levensinstelling. De naam van de strip zou hij later bedenken.
Hij pakte een geodriehoek en tekende 3 vakjes. Iets groter dan normaal natuurlijk, want anders werd het priegelwerk. De stijl moest overeenkomen met Herge en Joost Swarte. De klare lijn, dat was pas echte stripkunst. Geconcentreerd ging hij aan het werk en na 3 uurtjes legde hij de pen tevreden op tafel. Het was natuurlijk niet meteen goed, want hij moest zich eerst nog ontwikkelen. De vroege gags van Mark Retera leken ook nergens op. Het eerste stripje ging over zijn vrouw Babs. Over een paar minuten kwam ze thuis en als verrassing had hij de tekening naast haar dagelijkse glaasje Port gelegd.
“Ach wat leuk,” zei Babs terwijl ze een slokje van haar Port nam. “Het buurmeisje heeft geprobeerd Dikkie Dik voor me te tekenen. Best knap voor zo’n kleuter. Breng jij haar straks even een raketijsje, Herman? Ze liggen onder in de diepvries.”
