Herman was er klaar voor. Met gezonde spanning nam hij plaats en wachtte af. Een maand geleden had hij met Diederik een weddenschap afgesloten. Het ging erom wie van hen de meeste Suske en Wiske – titels kon benoemen. Ze hadden afgesproken dat alle vierkleurenalbums meetelden. Dus vanaf nr. 67 “De Poenschepper” tot en met nr. 345 “Operatie Siggy”. De verliezer moest een week lang de afwas bij de ander doen.
Onmiddellijk was hij aan de slag gegaan, maar hij kreeg de nummers niet in zijn hoofd. Wat een stomme titels ook: Sjeik el Rojenbiet, De bevende Baobab, De minilotten van Kokonera. Herman werd er helemaal gek van en vervloekte het moment dat hij op de weddenschap was ingegaan. Ten einde raad had hij een boek gekocht over geheugentraining. Het was geschreven door Joshua Foer en beschreef de “methode van Loci”. Je stelde je een vertrouwde omgeving voor, bijvoorbeeld je eigen huis en in gedachten legde je de dingen die je wilde onthouden op bekende plaatsen. Door daarna via je geheugen door dat huis te lopen, kon je alles op elk moment ophoesten. Hij was er mee aan het werk gegaan en de resultaten waren zeer hoopgevend. Hij zou de vloer aanvegen met dat verwaand stuk vreten van een Diederik.
Geconcentreerd zat hij aan de keukentafel en vroeg om absolute stilte. Zijn vrouw had 10 nummers op papier geschreven en zijn zoektocht door het huis was begonnen. Na precies 5 minuten hadden hij en Diederik de antwoorden bij Babs ingeleverd. Zenuwachtig wachtte hij op de uitslag. Hij wist het niet helemaal zeker, maar volgens hem had hij ze alle 10 goed.
“De uitslag,” zei Babs. “Diederik heeft 4 goede antwoorden en Herman…” Hier wachtte ze even. Net als die vervelende quizmasters op de televisie.
“Schiet op mens. Hoeveel heb ik er goed?” vroeg Herman ongeduldig.
“Nul,” antwoordde Babs en keek hem verbaasd aan.
Diederik stond triomfantelijk op en liep naar de gang. Hij deed zijn jas aan en kuste zijn zus op beide wangen.
“Ik verwacht je elke dag om precies 18.00 uur beste Herman. Ik zal zorgen voor een extra portie Dreft.” Hij grijnsde en liep de kamer uit.
Herman kon wel door de grond zakken en keek Babs woedend aan. Misschien had ze het wel expres gedaan, om haar lieve broertje te beschermen.
“Ik weet weinig van Suske en Wiske Herman,” zei ze terwijl ze opstond. “Maar dit weet ik wel: titels als gootsteenputje, vensterbank en hondenbench, bestaan niet.”
