.
In een interview over zijn nieuwste uitgave “Een ster van zwart katoen” zei Cuzor:
“Door mijn personages te baseren op acteurs kon ik tijd winnen op een moment dat ik er geen had.” In het boek passeren Sammy Davis, Robert Ryan, Forest Whitaker, en Denzel Washington de revue. Op pagina 77 maakt hij zelfs een grapje door de stripfiguren Tanguy en Laverdure te laten verschijnen.
De idee dat je door bekende personen als model te nemen sneller en makkelijker kunt tekenen, moet toch ook andere tekenaars geïnspireerd hebben. Het werken naar een deadline levert namelijk regelmatig chronisch tijdtekort op. Een kleine opsomming:
Malik boetseerde zijn belangrijkste creatie Archie Cash volledig naar het uiterlijk van Charles Bronson. Het enige dat ontbreekt uit: “Once upon a time in the west” is de mondharmonica.
Durango van Swolfs zou gemodelleerd zijn naar Clint Eastwood. Hier vind ik de overeenkomst iets minder duidelijk, alhoewel het kleine sigaartje sterk doet denken aan: “The good, the bad, and the ugly”.
Giraud gebruikte voor zijn held “Blueberry” Jean-Paul Belmondo als voorbeeld. De overeenkomst is, vooral in de oudere albums, treffend. Zijn markante verweerde gezicht is ook erg geschikt om een westernheld te typeren. Andere voorbeelden zijn: Christopher Walken in “Legende” van Swolfs en Alain Delon in de pulpreeks “Playcold”.
Als laatste wil ik de aandacht vestigen op “De glazen degens” van Laura Zuccheri. De hoofdpersoon Yama ontmoet in het verhaal ene Miklos. Zijn uiterlijk zou een spiegelbeeld van Mel Gibson kunnen zijn.
Samenvattend heeft Cuzor gelijk. Er zijn meerdere striptekenaars die door tijdsproblemen, bekende filmsterren als model nemen. Zelfs Mark Retera gebruikt Danny de Vito als voorbeeld voor zijn figuur “Marini”.
