Als jong broekie geraakt door waarschijnlijk de griep, gaf mijn moeder me als troost een stripboek cadeau: “De Poenschepper” uit de reeks Suske en Wiske.
Misschien komt het door mijn Katholieke opvoeding, maar ik vond het als kind een uitermate bedreigend verhaal. Lambik die onder invloed van de duivel, neergezet als Mazoutan en zijn vrouw Belzabel, alles doet om zoveel mogelijk geld te verdienen. Ik vond dat Lambik uitermate dom handelde, maar tegelijkertijd was mijn fascinatie voor deze figuur geboren.
Willy Vandersteen tekende hem voor het eerst in 1944. Toen droeg hij nog de aansprekende naam Pukkel. Later kreeg hij zijn huidige naam, gebaseerd op het Belgische biermerk. Niet geheel vreemd, omdat het Vandersteens lievelingsbiertje was. Hij heeft zelf ook altijd aangegeven dat Lambik het dichts bij zijn eigen karakter in de buurt kwam.
Zijn uiterlijk wordt gekenmerkt door de 6 haren en zijn snor. Wat dit laatste betreft is er al jaren een discussie. Heeft hij nou een snor, of niet? Lees de “Apekermis” en op bladzijde 40 zal dit bevestigd worden.
Van domme nietsnut groeide Lambik uit tot een van de bepalende figuren uit de Suske en Wiske-Albums. Hij is het personage met de meest menselijke trekjes en vooral bepalend voor de humor in de serie. Zijn hoogtepunt vinden we terug in het album “De kale kapper”. Hierin speelt hij samen met Jerom de hoofdrol in een parodie op het bijbelverhaal van Simson.
Vooral onder invloed van Paul Geerts ontwikkelt Lambik zich steeds meer tot de clown van de verhalen. Marc Verhaegen maakte hem weer wat serieuzer. Voor mij is er echter maar één Lambiek, de nietsnut uit de Vandersteen-scenario’s. Waarschijnlijk omdat we allemaal wel iets herkennen in dit slappe, geheel menselijke karakter.
